YUL

Chegou de día e marchou de noite.

A veces coma morto, en movemento sempre.

Teimudo na agonía, vivo coma unha brasa...

Doente, vello, e resabido, miraba desde o balcón as formas nas nubes.

O silbido da súa gorxa xa ía contando os días cara atrás.

Guiando a súa memoria por unha liberdade, que non coñeceu.

Como sería a lúa vista desde a espesura do souto, unha noite de xeada.

E as augas do río. Estarían tan frías coma a choiva de febreiro?

Ou aínda máis?

Non sabía do lentor da terra recén escavada.

Ou do agocho da lebre.

Mais tiña morriña deles.

Houbo só pra el esquinas de cemento cheirando a multitude.

As lazadas de cores gardaban os seus pasos.

Interpretando a música que lía no pentagrama dos sumidoiros.

Murchaches de morriña.

Aquí deitado onde te vexo.

Roendo na túa manta vella.

Como te fuches?

Onde estarás?

Se cadra, o teu ceo é un grande tronco ergueito sobre a nada, que da voltas eternamente coma un torno tibetano, ulindo a cadela, a fígado, a neumático do trinque, a gato de rúa.

Can de cidade.

"Natureza humana" J. Álvaro Señarís